Wydawnictwo: Stentor
Wiek: 6+
Ocena: 5
To jedna z popularnych ostatnio książek dla dzieci dotyczących trudnych spraw dorosłych. Ale czy rzeczywiście tylko dorosłych? Przecież każda trudna sytuacja w rodzinie w ten czy inny sposób dotyka również dziecka... Jednak jest to książka inna niż większość, bo dotyczy tematu rzadko poruszanego, trochę tematu tabu: choroby Alzheimera.
Zaczyna się od tego, że dziadka Tadka przyprowadziła do domu policja. Nie, nie zrobił nic złego, po prostu jakoś się zgubił. A potem zdarzają się coraz częściej różne dziwne sytuacje. Dziadek np. zaczyna jeść zupę widelcem albo nagle nie wie, jak się otwiera od środka drzwi od łazienki... I o wielu rzeczach zapomina. Kilkuletni Janek uważa to za zabawę i obraca z dziadkiem wszystko w żart. Dziadek stopniowo staje się jak dziecko.
Autorka podchodzi do tematu choroby bardzo przyjaźnie, łagodnie i z humorem. Nie robi z niej potwora. Janek mieszka w rodzinie wielopokoleniowej, pod jednym dachem egzystuje z rodzicami, dziadkiem i właśnie pradziadkiem Tadziem. To na pewno ułatwia opiekę nad chorym, bliscy są wsparciem i dla niego, i dla siebie nawzajem.
Moim zdaniem to ważna książka. Zwłaszcza dla rodzin, w których choroba Alzheimera jest stałym mieszkańcem. Napisana jest bardzo fajnie, bez zbytniego patosu, bez naiwności, ale i bez tragizmu. Polecam!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz