"Zagubiona dusza" Olga Tokarczuk, Joanna Concejo

 

Był sobie raz pan, który żył bardzo szybko, ciągle w ruchu, w podróży, ciągle mnóstwo spraw do załatwienia. Aż pewnego dnia zauważył, że jego życie jest jakby płaskie, psute...Okazało się, że już dawno zostawił daleko w tyle swoją duszę. Niby można funkcjonować bez duszy, machinalnie jeść i spać, działać jak automat. Ale co to za życie?

Pewien dobry lekarz polecił temu panu, by znalazł sobie jakieś spokojne, odludne miejsce, usiadł tam w ciszy i poczekał na swoją duszę. Tak też zrobił. Czekał i czekał...I wreszcie, po długim czasie, dusza go odnalazła :)

To piękna książka, w której mówi nie tylko tekst, ale głównie obrazy. Są nostalgiczne, subtelne, magiczne. Budzące przemyślenia, wspomnienia. 

"Przylądek Dobrej Nadziei" Zygmunt Nowakowski

 

Odkopałam tę książkę gdzieś w przepastnych głębinach mojej biblioteczki. Jako dziecko nawet jej nie czytałam. Miałam zupełnie inne wyobrażenia na  temat jej tematyki i treści, niż to, co faktycznie znalazłam po otwarciu okładki :)

To autobiograficzna opowieść o latach dzieciństwa, spędzonego w Krakowie na przełomie XIX i XX wieku. Oczami kilkuletniego chłopca przyglądamy się codziennym zabawom, psotom, relacjom z braćmi. Poznajemy ciągle zapracowaną matkę i elegancką, nieco staroświecką babkę. Uczestniczymy w kolejnych przeprowadzkach, chorobach, rodzinnych odwiedzinac.

Powieść jest bardzo przyjemna, ciepła, pełna sentymentalnego uroku. Świat bez pośpiechu, bez komputerów, telefonów, Internetu. Świat, który dzieci odkrywały wspólnie z rodzeństwem i przyjaciółmi. Czas dzieciństwa, kiedy bohaterowie czytanych powieści zdają się bardzo realni, kiedy przerażające dorosłych sytuacje są zabawnymi figlami, a w głowie rodzą się pierwsze filozoficzne pytania. 

Na pewno jest to relacja wyidealizowana, bo każdy z nas ma pod powiekami idealny obraz pierwszych, beztroskich  lat życia. Ludziom pewnie nie żyło się  łatwiej niż dziś, ale dzieci kierują się swoimi prawami odbioru rzeczywistości :D